Jojo Moyes staat al enkele jaren in mijn top vijf van favoriete schrijfsters. Wie zich aan meligheid verwacht, is bij haar aan het verkeerde adres. Ze is een raspaard in de schrijverij met originele verhaallijnen, krachtige en levensechte personages en een taal met 26 letters en duizend beelden.
Louisa is een lieve, iewat naïeve jonge vrouw die via wat omwegen bij een bemiddelde familie terecht komt om voor Will te zorgen, een jonge man die verlamd geraakte bij een ongeval. Louisa heeft die ongekunsteldheid van Nathalie (Martine McCutcheon), de housekeeper van David (Hugh Grant) in Love Actually, en is iemand die je meteen in je hart sluit. Will is een heel ander karakter (ondanks zijn handicap zou je hem toch soms ‘een mossel om zijn oren’ willen geven), maar op een grappige en levensechte manier groeien ze naar elkaar toe.
2013 was het jaar waarin Me Before You (Voor jou) uitkwam en ook het jaar waarin ik zelf afscheid nam van iemand die me zeer nauw aan het hart lag. Kortom, niet het jaar om een boek te lezen rondom het euthanasie vraagstuk. En toch deed ik het en daar ben ik blij om. Ik snotterde me een ongeluk, maar het gaf me ook inzichten. Over wat genoeg is en wat niet.
De verfilming van dit boek is voor heel binnenkort, maar mocht je tot de gelukzakken behoren die het nog niet hebben gelezen : haast je dan eerst naar de boekhandel :)!
Einde deze week komt het vervolg op ‘Voor jou’ uit. Je kon het al vermoeden: ik lees in het Engels en heb weinig geduld ;), dus ik heb het al uit, maar heb er wat gemengde gevoelens bij.
Louisa is nog steeds haar aimabele zelve in dit boek, maar het is en blijft een feit : verdriet is saai. En pijnlijk. En soms compleet irrationeel. Als een steentje in je schoen. Je loopt er voor de rest van je leven mee rond en hoewel je er aan gewend raakt en het met de tijd wat naar een minder fragiel plekje kan wriemelen, prikt en steekt het je vaak op momenten dat je het niet verwacht. En het vergaat Louisa net zo. Dat maakt haar verhaal ook waarheidsgetrouw qua gevoel, maar voor een goed boek heb je natuurlijk actie nodig en daar wringt het me een beetje tegen. Hoewel alles zou kunnen, vond ik de gebeurtenissen in dit boek soms wat met de haren getrokken en ergerde ik me blauw aan Lilly, iemand uit Will’s verleden die Louisa’s leven op zijn kop komt zetten. Het is een mooi verhaal en het is prachtig geschreven, maar het mist de magie van Will en Louisa samen… wat natuurlijk helemaal ’to-the-point’ is, maar wel spijtig voor de hongerige lezer.
Dit boek verscheen tussen de twee bovenstaande in en ook hierin wordt een stevig taboe aangekaart, namelijk wat armoede aanricht in een eenoudergezin. Het grootste deel van dit boek speelt zich af binnen in een auto en het wordt afwisselend verteld door de vier mensen in die erin zitten. Hoewel je aanvankelijk liefst zo ver mogelijk van die wagen wil blijven als je leest hoe de hondenkwijl de lederen zetels besmeurt en het gigantische hondenbeest ook nog eens onwelriekende luchtjes begint te verspreiden, raak je gefascineerd door de dynamiek tussen Jess – de mama -, Nicky – de stiefzoon die wordt gepest -, Tanzie – de dochter die een wiskundewonder blijkt te zijn – en Ed – de eigenaar van de auto die door omstandigheden de vreemde tocht met dit gezelschap heeft aangevat.
Let op, ook dit is een snotterboek. Ik – notoir kattenliefhebster 🙂 – kreeg het zo lastig bij het lezen van de scene over de hond – yep, de kwijlende schetenlater – terwijl ik bij de kapper zat, dat er me behoedzaam werd gevraagd of ik wel ‘content was met het kleurtje op mijn haren’ :). Zoek jezelf dus een gezellig leesplekje ver weg van de wereld, voeg er een doos kleenex aan toe en geniet :)!
Je hebt me overtuigd, Bea, deze auteur wil ik in de nabije toekomst lezen! Dankjewel voor de bijdrage!
Heel graag gedaan en veel lees-/snotter-plezier :).